Foz do Iguacu

Op tweederde van de weg van Bonito naar Foz hadden we een tussenstop gepland, maar rijden hier is lekker. De wegen zijn goed, de weg is rustig, de omgeving is leuk, dus hebben we in een keer doorgetuft naar Foz. Onderweg regende het veel, maar dat zal goed geweest voor al het opschietende mais onderweg. Alles is hier groot en wijds, maar zeker 150 km achter elkaar maisvelden zover als je kan zien is wel heel groot (en ook wijds natuurlijk). Net voor de zon onder ging kwamen we bij ons hotel aan.

Na het ontbijt zijn we naar buiten gelopen om te kijken wat voor weer het is. Bij mooi weer naar de watervallen, bij slecht weer.....? Om 9 uur zaten we in de auto naar de Cataratas de Iguacu. Tsja, wat moet je zeggen van de grootste (samen met de Victoria Falls in Afrika) en mooiste watervallen ter wereld. De watervallen liggen in twee landen. Brazilië en Argentinië. Je moet ze daarom ook in twee dagen bekijken. We hebben beide kanten bekeken en ze zijn werkelijk schitterend. Ik ga ze niet uitgebreid beschrijven, maar het komt er op neer dat over een breedte van drie kilometer water naar beneden komt in twee trappen. Aan de Braziliaanse kant heb je het mooiste overzicht, aan de Argentijnse kant kom je heel dichtbij de watervallen. Ik ben hier nu voor de tweede keer en het is opnieuw overweldigend. Voor Sjaak geldt dit helemaal, omdat hij hier voor het eerste is. Beiden komen we tot de conclusie dat hier wel heel veel water naar beneden valt. 

Het tweede mooie aan Foz is de golfbaan. We hebben de stokken uit het vet gehaald en een paar rondjes gelopen op een knalgroene baan met veel water en veel palmen. Altijd leuk. Na het eerste rondje golfen zijn we hier gaan stappen. Eerst in een kroeg met een schattige barkeepster uit Paraguay. Ik had er eigenlijk meteen ten huwelijk willen vragen, maar je weet nooit hoe dat hier valt. Dus toch maar niet gedaan. In een combinatie van Portugees, Spaans, Engels en handen en voeten een leuk gesprek gehad. Onderweg naar huis kwamen we nog een discotheek tegen en eindelijk waren ze er. Hoeren. 

Ik was al bang dat we ze niet tegen zouden komen deze vakantie. Binnen een minuut hadden we de aandacht van twee dames. Dit lieten ze merken door gebukt voor ons te gaan staan en met de bips heen en weer te bewegen. Ik denk dat de bedoeling was dat wij dichterbij (heel dichtbij) zouden komen, maar dat deden we niet. Wij waren serieus in gesprek over het feit hoe jong ze waren. Ik schat een jaar of zestien en als je bij dit soort dames zestien denkt, kan de werkelijkheid best nog wat lager uitvallen. Later kwam er nog een bij, die er uitzag als veertien...... Na een minuut of tien was duidelijk dat hun opgewekte aandacht niet aan ons was besteed en werden we met rust gelaten. Dat is fijn en heb ik in andere landen ook wel eens anders meegemaakt. Toch echt niet goed dit soort dingen en je beseft dat hetgeen wat je op zo'n vakantie ziet vaak maar een klein vrolijk deel is, in een niet altijd vrolijk land.

Maar ja, omdat je de wereld niet in je eentje of met zijn tweeën kunt veranderen zijn we de rest van de tijd hier maar golfend, etend en drinkend doorgekomen. Enige wat we verder nog hebben gedaan is een monster van een dam bezocht. Een lelijk, groot ding wat water tegenhoudt. Uitstekend voor de energievoorziening hier, indrukwekkend omdat het ding zo groot is, maar overwegend erg lelijk. Morgen weer verder.