Paraty

Ach ja, altijd weer een weemoedig moment. Het laatste reisverslag van deze reis alweer. We hadden het meest levendige stadje van Zuid Brazilië tot het laatst bewaard. Heel bewust stadje, want ik weet dat Rio de Janeiro heel levendig is en ik ga ervan uit Sao Paulo ook. Paraty is heel bekend. Het is een van de eerste havenstadjes die in Brazilië is gesticht, met als belangrijkste doel het gevonden goud naar Portugal te verschepen. Nu vond niet alleen de toenmalige Portugese regering goud fijn, maar ook de hier alom aanwezige piraterij, waardoor een spannend spelletje 'wie pakt het goud' zich afspeelde voor de kust. Even voor alle duidelijkheid; de piraten waren de dieven en de Portugese overheid natuurlijk niet. We moeten de koloniale tijd wel in het juiste perspectief blijven zien.

Het stadje is fantastisch bewaard gebleven en zowel Sjaak als ik hebben het idee dat een deel van de kade vaak gebruikt is voor piratenfilms en andere culturele uitspattingen, die te maken hebben met de koloniale tijd in Zuid-Amerika. De straatjes erachter zijn ook als uit een plaatjesboek en lopen ver door. De originele klinkers liggen er nog en ik daag iedere dame uit om met stiletto's een paar honderd meter deze straten af te lopen. Ik zorg voor een tribune, hapjes en drankjes voor geïnteresseerde liefhebbers. 

Op het pleintje voor de kerk gaf een samba band, ongeveer tien personen met daarbij enkele samba dansers en danseressen, een feestavond weg. Wat een energie, zowel in de muziek als in de dans. Het is nauwelijks mogelijk om hier stil bij te blijven staan. Als je gaat meebewegen dan realiseer je je pijnlijk, dat je wat minder soepel in de heupjes bent dan de dames en heren hier. Een zeer duidelijk 'houten Klaas' gevoel komt in je naar boven, maar stilstaan kan ook niet....

Sowieso zijn de mensen hier mooi. Niet omdat ze mooier zij dan bij ons, maar op de een of andere manier dragen ze hun lijf anders. Het is soepeler, zelfbewuster, nonchalanter, ongeacht hun figuur. Of ze nu precies op gewicht, 20 kilo te weinig of teveel hebben maakt niet uit. Ze dragen hun lijf met een gratie en onbevangenheid die ik nergens anders ben tegengekomen. Heerlijk om vanaf een terrasje naar te kijken en als ze dan los gaan bij zo'n samba bandje is het helemaal genieten. Dit was weer zo'n onverwacht top avondje!

De rest van de dagen blijven we in de buurt van de stad. De stad is gezellig, terrasjes, pleintjes, ouwe huisjes en overal live muziek. Het ligt midden in de Mata Atlantico, een overgebleven deel van het originele Atlantische oerwoud, en ook hier zijn weer prachtige stranden met direct erachter het oerwoud, de bergen en palmbomen. 

In dit soort omgeving was ik heel even weer twintig. Naast de kerk direct aan zee, daar waar vroeger de piraten binnenvielen, werden we uitgenodigd voor een feestje. Een drumplank, een gitaar, een stalen trommel, vijf mensen die kunnen zingen en het is meteen feest. De muziek die ze maken is onbekend exotisch, voor Sjaak en mij tenminste. Het lokale volk valt af en toe in, dus helemaal onbekend zal het niet zijn. De stemming zat er goed in en ze speelden door tot in de late uurtjes. We zijn tot een uur of twee op het strand  blijven hangen, tot de muziek stopte. Alweer een topavond. Het verhaal wordt saai op deze manier.

Op onze laatste dag hier zijn we met een boot gaan eiland-hoppen. Zwembroek aan, zonnebrand en anti muggenspul mee en op pad naar verlaten stranden. Eenmaal aan boord bleken de stranden wat minder verlaten te zijn dan verwacht. Er waren meer boten die blijkbaar dezelfde baaitjes kenden. Toch zijn we lekker uitgewaaid op zee en hebben nog wat gezwommen. Terugvaren naar Paraty was het leukst. Het overwegende witte dorpje duikt op aan de voet van een kilometer hoge groene berg met een knalblauwe hemel erachter, op een enkel goed geplaatst wolkje na. Sjaak en ik hebben allebei meteen een piratenlapje voor ons oog gedaan en zijn piratenliedjes gaan zingen. Bij wijze van spreken natuurlijk. "It's a pirates life for me".

We beseffen ons wel dat het de laatste dag hier is en we zijn er nog lang niet aan toe om terug te gaan. Aan het einde van de middag zijn we toch maar begonnen met inpakken. Een treurige bezigheid. We hebben ons verdriet maar weggegeten bij een verrassend goeie Thai en aanvaarden het feit dat we terug moeten gaan.