Op weg naar Swaziland

Na met enige hartzeer Elliot en zijn bazin te hebben verlaten, ben ik op weg gegaan naar Swaziland. Rijden hier is heerlijk, zolang er geen potholes in de weg zitten trouwens. Het land is overal heel wijds met eindeloze vergezichten. Na een paar uurtjes rustig doortuffen, kom ik aan bij mijn overnachtingsplek in Vryheid.

Een boerderij, maar dan eentje zoals het hoort. Koeien lopen op het land met een heleboel kalfjes er omheen. Kippen lopen los op het erf en hebben volgens een zelfgemaakt verkeersbord blijkbaar voorrang op al het andere verkeer. Verder zijn er oneindig veel katten, enkele honden, paarden, pauwen en ezels. Zit me te bedenken dat ik geen varkens heb gezien. Dit alles is afgezet tegen de achtergrond van een glooiend landschap met in de verte de bergen. Als ik ooit reïncarneer als vee, weet ik het plekje wel. Ik weet alleen niet of je dat zelf mag kiezen.

De enige mensen die dit plekje ook hebben gevonden zijn autochtone Afrikaners. De kennismaking begint, zoals altijd, met de constatering van het feit dat als we langzaam praten elkaars taal kunnen verstaan. Dit gaat trouwens een tijdspanne van ongeveer vier bier op, want daarna wordt het steeds moeilijker. Zal wel wederzijds zijn.

‘s Avonds werd ik gastvrij uitgenodigd voor de braai en dat was eigenlijk wel gezellig. Zelf heb ik het qua alcohol vrij rustig gehouden, maar dat gold niet voor mijn mede braaigenoten. Zodra er veel alcohol in de Afrikaner zit, dan kom je erachter dat een groot deel van hen niet op een regenboog natie zit te wachten. Zij willen eerder terug, dan verder in de tijd. Twee (van de acht) denken daar trouwens genuanceerder over en staan wat meer open voor verandering. Één van de acht (kon het niet laten, sorry Mies) wordt verschrikkelijk dronken en vraagt aan het eind van de avond wat ik nu eigenlijk van die “kaffers” vind. Kortom, problemen zijn er hier nog steeds en zijn nog niet zomaar opgelost. Heerlijk gegeten trouwens, want braaien kunnen ze! De volgende hartelijk afscheid van iedereen genomen, want wat ik ook van hun ideeën vind, het zijn zeer hartelijke gastvrije mensen. Ben benieuwd wat ik zelf zou vinden, als ik hier was opgegroeid.

Op weg naar Swaziland dus. Nog in Zuid-Afrika wordt de weg naar de grens steeds rustiger. De wegen in deze hoek van het land zijn al rustig, dus dat zegt wel wat. Ik had me voorbereid op een langdurig administratief proces bij de grens, maar tot mijn verbazing was ik in een kwartiertje binnen. De wegen in Swaziland zijn top, alleen zit ik bijna direct in een dichte mist. Zie geen hand voor ogen en het feit dat ik vast niet de enige op de weg ben, stelt me helemaal niet gerust. Eenmaal over de eerste berg wordt het zicht beter en kan ik het land in me opnemen.

Het eerste wat opvalt is het aantal mensen wat langs de weg loopt. Ondanks dat de mensen zeker niet arm zijn, is de benenwagen nog steeds een belangrijk vervoermiddel.  Het tweede wat opvalt is dat de mensen lachen. In tegenstelling tot Zuid-Afrika heeft de gekleurde medemens plezier (ik ben één keer politiek correct, vanaf nu worden het zwarten). Daarnaast kleedt een deel zich nog kleurrijk traditioneel, zodat alles een zeer prettige en vrolijke indruk maakt. Na een uurtje rijden ben ik op locatie. Een prachtige golfbaan met luxe accomodaties. We gaan de volgende dagen invullen met een rondje golfen in de ochtend en dan in de middag in de omgeving wat cultuur opsnuiven. Geen slecht vooruitzicht, dacht ik zo.