Ponta Grossa - Curitiba

15 juni 2017 - Curitiba, Brazilië

In deze vakantie hebben we tot nu toe gebruik gemaakt van meer en minder luxe hotels. In Ponta Grossa zagen we een leuk hostel en vonden we dat het tijd werd om het leven iets primitiever aan te pakken. We vielen met onze neus in de spreekwoordelijke boter. Het hostel is net twee weken open. De verf is net droog en ik denk dat we de allereerste vakantiegasten zijn van een doodgoeie jongen, die nog werkelijk geen idee heeft wat een hostel runnen inhoudt. Hij is alleen maar bezig om het ons zo veel mogelijk naar ons zin te maken en vraagt bij alles of het zo goed is. Heel lief, maar niet erg efficiënt. 

Naast ons als vakantiegasten heeft hij in een kamer een gezin met twee kleine kinderen gehuisvest voor een appel en een ei, waarvan de man in Ponta Grossa op zoek is naar een baan. Geen stuiver te makken en tot overmaat van ramp is een van de kindjes opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege longklachten. Onze keiharde net opgestarte ondernemer kan het niet over zijn hart verkrijgen om deze mensen eruit te zetten. Nu is het een slappe toeristentijd in Brazilië, maar toch. Goeie vent dus.

Omdat ik op vakantie in een veel armer land als het onze altijd probeer een goed doel te vinden om aan te doneren, leek onze hostel eigenaar de juiste persoon om te vragen of hij een goed doel wist. Hij spreekt zelf redelijk, maar niet goed, Engels en heeft ons in contact gebracht met een vriend van hem die wel goed Engels spreekt. Zij hebben een paar ideeën en zij zetten deze voor ons op een rijtje. Donderdag gaan we minimaal een van hun voorstellen bezoeken.

Het is een bijzondere situatie. Naast mij een gezin wat hulp behoeft, maar waarbij hulp niets structureels oplevert en ik die wat wil bijdragen aan de situatie in dit land, maar vind dat mijn hulp juist iets structureels moet hebben. Niet het soort dilemma waar ik op zit te wachten op vakantie. Zeker niet als ik bedenk dat we morgen gaan golfen en een dag later in een van de betere restaurants in Curitiba gaan eten. Je eetlust zou je er (bijna) van vergaan.

Een dag later zijn we op bezoek geweest bij twee mannen, die deel uitmaken van een organisatie die kinderen helpt. Ze helpen kinderen met mentale en fysieke handicaps en kinderen die op jonge leeftijd met justitie in aanraking zijn gekomen. Ze zorgen voor de eerste levensbehoeften en hebben allerlei projecten waarmee ze de kids "life skills" bijbrengen en ze leiden ze toe naar werk. Vond ik grappig, net als thuis dus. De kids waren er niet, omdat het een vrije dag was hiero, maar het voelde goed om hier te kunnen helpen.

's Avonds hadden we het culinaire hoogtepunt van de vakantie. De eigenaresse van "Manu" heeft in een aantal serieuze meer sterren tenten gewerkt en heeft haar eigen filosofie over eten. Ze maakt alles zelf. Met alles bedoel ik ook echt alles. Ze maakt zelfs haar eigen meel om brood te bakken. Ze heeft haar eigen boerderij en vis komt direct dezelfde dag uit zee. De producten die ze gebruikt zijn typisch Braziliaans en allemaal biologisch. Van de helft wat we hebben gegeten, ken ik geen Nederlandse (of Engelse) naam. Het begon met negen hapjes met daarna vijf gangen wat grotere gerechten. Ik geloof niet dat ik ooit zo lekker heb gegeten. Alles is verrassend. Het is zeker geen klassieke keuken en ze combineert smaken op een manier..... Heerlijk.

Om al de nieuwe smaaksensaties van deze culinaire wonderavond te kunnen verwerken zijn we bij de buren nog een drankje gaan doen. Het hotel is op loopafstand (geen toeval trouwens) dus dat kan wel. Na een halve slok van ons drankje te hebben genomen begint de serveerster met Sjaak te flirten. Na een hele slok wil ze met hem trouwen. Het is nog een leuke meid ook. Ik verslik me in mijn caipirinha. Het leven is oneerlijk. Ik vraag wel twintig personen meerdere keren of ze met me willen trouwen, altijd nee en nu dit. Sjaak had er alleen maar aangekeken... En wat zegt ie. Nee!! Ze woont te ver weg. Nou ja zeg. Het leven is keihard soms.

Gisteren hebben we de reis naar het strand gemaakt. We zijn nu bij klassieke tropische stranden. Wit zand, blauwe zee, bergen en palmen. Nog ruim een week relaxen en genieten van de kust hier. 

2 Reacties

  1. Chris:
    18 juni 2017
    Gewoon niet te westers denken bij het geven van je centjes T. Dat is hier Makassar niet anders.
    Maar wat een pech de grote wolf voorbijgestreefd door kleine wolf. Tja ook onder de mooiste omstandigheden kan het leven hard zijn.....:-)
    Ik ga er vanuit dat je straks in Ede wel wat op tafel tovert a la dame Manu. Je kunt niet alleen maar vanaf papier ons laten watertanden.
    Ik zeg geniet van je tropische bounty strand ervaring.
  2. Hanneke:
    18 juni 2017
    Oma zegt dat ze hoopt dat jullie nog heel veel mooie dingen gaan zien. Ze vindt de verhalen mooi en ziet jullie graag gezond weer terugkomen.