Terug naar Zuid Afrika

Op de terugweg naar Zuid Afrika is het weer opvallend hoe makkelijk de grensovergang te passeren is. Je babbelt gezellig met de Swazi beambten en je bent Swaziland uit. Je wordt chagrijnig aangekeken door Zuid Afrikaanse beambten en je bent Zuid Afrika binnen. Ik overnacht twee nachten in Low’s Creek en daar zou ik in het donker geen stap buiten het terrein van mijn parkje willen doen. Zelfs overdag is het niet fijn om rond te lopen. Gelukkig kom ik de eerste dag laat aan, dus hoef ik ook niet zoveel meer. In de omgeving is niet veel te doen, dus besluit ik om een ‘rustdag’ in te voeren. Rustig op de bank met een boek.

Dat lukt deels, want de beheerder van het parkje, Leslie, is een zeer extraverte man van een jaar of zestig met een bewogen verleden. En als Leslie iets fijn vindt, is het om daarover te vertellen. Hij heeft gevochten in het 32e bataljon in Angola, heeft zijn kind verloren in een motorongeluk, had een hoererende vrouw die hij nog steeds niet echt het beste wenst, is persoonlijk helemaal failliet gegaan en vindt sinds het motorongeluk van Brenton dat God niet meer bestaat. Dit alles krijg je binnen een uur in te horen. Daarnaast heeft hij ook nog eens een duidelijke mening over de politieke situatie en de huidige zwarte machthebbers, die hij ook niet onder stoelen of banken steekt. 

Toch is Leslie geen racist. Hij heeft respect voor zijn medewerkers en helpt hen met de vuile klusjes. Verder zet hij zich in voor de gehandicapte zwarte mensen in zijn omgeving. Het is eigenlijk een hele aardige man die beschadigd is door zijn verleden. In de dag dat ik ‘rustig op de bank een boekje heb gelezen’ praten we veel en is het heel gezellig. 

Wat me in die gesprekken het meest opvalt, is zijn vaste overtuiging dat Zuid Afrika dezelfde kant opgaat als Rhodesië / Zimbabwe. De regering spreekt over het onteigenen van ‘blanke’ boerderijen, terwijl tegelijkertijd deze blanke boeren bij bosjes worden vermoord. Aan deze moordpartijen wordt weinig gedaan, volgens Leslie althans. Dit heeft als gevolg dat hij vindt dat hij zichzelf moet kunnen verdedigen en de hele dag rondloopt met een wapen, waarvan hij zegt: “als ik iemands schouder raak, ligt zijn hele arm eraf”. Op de een of andere manier wordt ik daar niet rustiger van.

In de tussentijd zijn Hanneke en Sjaak in Zuid Afrika aangekomen. We spreken af om in Graskop ‘s avonds een hapje en een drankje te doen. Zijn we goed in tenslotte. Voor het eten verken ik nog even de Blyde river canyon. Het is de tweede keer dat ik hier ben en de omgeving is zelfs mooier dan ik me kon herinneren. Zal plaatjes bijvoegen, als ik weer fatsoenlijke wifi heb. We hebben gezellig gegeten en bijgepraat en gaan morgen afzonderlijk van elkaar Kruger verkennen.