Miranda Pantanal

In de lonely planet werden we gewaarschuwd voor het verkeer in Brazilië. Allemaal maniakken die ook in het donker zonder licht over de wegen razen. Defensief rijden dus. Niets is minder waar. Zelf heb ik de neiging om standaard 10 kilometer te hard te rijden waar ik ook ben en daarmee ben ik zo'n beetje de enige maniak op de weg hier. Iedereen trut over de lege weg met 80 km per uur. Ter vergelijking, in Zuid Afrika mocht je op slechtere wegen 120 en dan is principieel 130 rijden best wel een dingetje. 

Kortom, principes aan de kant, de cruise control op 80 gezet en als oude wijven het land door. Heerlijk, de mooie omgeving kruipt voorbij en je hebt ook als chauffeur alle tijd om om je heen te kijken. De omgeving waar je naar kijkt is prettig en verveelt niet. Heel groen, ik bedoel eigenlijk heel, heel groen, met daarin boerderijen, witte koeien, palmbomen, voorbijvliegende vogels en een enkele toekan. Kortom een vlak tropisch landschap uit een plaatjesboek. 

In Miranda komen we aan bij ons hotel. Absoluut top. Een maisonnette met alle ruimte en zeer vriendelijke mensen. Isaak (is ook de officiële naam van Sjaak) is de contactpersoon van het hotel. Hij spreekt een beetje Engels en heeft Google translate uitgevonden om te kunnen communiceren en tegelijkertijd Engels te leren. Als je er met praten niet uitkomt dan tik je in translate je boodschap in en je kunt weer verder. Na een ruim uur (praten via translate is wel handig maar schiet niet op) hebben we onze plannen klaar.

Isaak neemt ons mee naar een uitkijkpunt zo'n 10 meter boven de bomen waar we de zon onder zien gaan. De paraquitos vliegen om ons heen, terwijl de zon langzaam verdwijnt achter een eindeloze bomenzee. Mooi hoor. Daarna vis eten bij een verwant restaurant. Drie gangen vis, waaronder piranha, en de eerste dag hier is alweer om.

Over de tweede dag valt minder te vertellen. We zijn de Estrada Parque, een grindweg dwars door de Pantanal, opgereden en hebben beestjes gezien. Vooral de capibaras zijn erg leuk. Een ander hoogtepunt was dat vier cowbows te paard een kudde van een paar honderd koeien over het zandpad vlak langs onze auto leiden. Een beeld wat je alleen kent uit Amerikaanse westerns. Gaaf! Het minpuntje van de dag was dat je aan het einde van de Estrada via een pontje over de rivier normaalgesproken terugkomt op de hoofdweg. Helaas, voor ons geen pontje, verkeerde seizoen.... Dus een kleine honderd kilometer terug over zand en grind. Op deze terugweg heb ik mijn rechtervoet wel vrij spel gegeven we waren redelijk vlot weer terug op ons startpunt. Ook fijn :-))))

De laatste dag hier hebben we ook weer vredig door gebracht. Met een bootje de Pantanal in, stukje wandelen hapje eten en biertje drinken en klaar is Kees. Topdag eigenlijk weer. Enige nadeel is dat bij alles wat je hier doet last hebt van muggen. Niet een of twee, maar hele hordes stekende f***ing k**beesten. De eerste minuten dan sla je er een paar dood. Na vijf minuten ben je strontchagrijnig en na tien minuten geef je het op. Toch blijft het lastig om dan optimaal van je omgeving te genieten. Terug in de auto hebben we ze teruggepakt. Alle twintig (of meer) dood in een paar minuten. Dat zal ze leren!!

Morgen naar de volgende bestemming: Bonito.